Helemaal ingeburgerd

Hallo allemaal,

Even weer een update vanuit het ZONNIGE Zuid-Afrika!
Vorige week zijn Kim en ik verhuisd naar het andere huis, eigenlijk wel een stuk gezelliger met zijn allen, aangezien Jessi ook al was vertrokken.
Twee weken terug zijn we een weekend met zijn allen naar Port-Elizabeth geweest. Een grote stad anderhalf uur hier vandaan. We sliepen in een hostel en zijn lekker wezen stappen, uit eten geweest en hebben in Bayworld slangen, krokodillen en pinguïns bekeken. Die zondag hebben we afscheid moeten nemen van Nicol en Inge die nu voor 3 weken aan het rondreizen zijn en daarna naar NL terugvliegen. Judith is met ze mee gegaan en komt daarna weer terug naar Kenton-On-Sea. Gister zijn ook de anderen vertrokken naar Kaapstad om Judith op te halen en om zelf een week daar rond te trekken. Dus Kim en ik hebben nu het rijk voor ons alleen.
Ook hebben Kim en ik ons opgegeven voor de plaatselijke sportschool. Een klein zaaltje waar 3 keer in de week groepslessen worden gegeven met een stuk of 7 andere vrouwen, heel erg gezellig.
Je komt ze overal tegen en soms is het hier net alsof je door je eigen woonplaats heen loopt. Iedereen spreekt je aan en zegt je gedag. Voel me helemaal ingeburgerd hier!

Vorig weekend zijn Ceciel, Kim en ik bij mijn crèche wezen kijken. Er was een soort veiling, waar je kon bieden hoeveel liedjes er moesten worden gezongen. Als er dus 5 rand werd geboden moesten er 5 liedjes gezongen worden. Natuurlijk, je raad het al! Moesten wij ook zingen. Samen met de kinderen hebben we leuke Nederlandse kinderliedjes gezongen. Ook moest ik daarna nog met alle leidsters een lied zingen. Gelukkig bestond het lied alleen uit ‘helleluja’ dus kon ik redelijk meezingen.

Ook kwamen we die week nog een mequitter tegen, een man die voor zijn geloof naakt aan de zijkant van de weg zit. Helemaal wit geschilderd en dit 3 weken lang. Zijn eten en drinken word gebracht. Dit is daar een traditie en moet je doorstaan voordat je besneden word.

Op stage gaat verder alles goed. De kinderen staan me nog steeds elke ochtend aan het hek op te wachten. Ik word van alle kanten geknuffeld en mijn naam word geschreeuwd. Geweldig om zo je dag te beginnen!
De leidsters staan steeds meer open voor mijn ideeën en ik heb dan ook samen met mijn stagebegeleidster Cynthia al behoorlijk wat dingen aangepast in de crèche. Ik heb dozen verzameld en deze samen met de kinderen geschilderd. Daarna het speelgoed uitgezocht, in de dozen gepakt en de dozen in de kasten gezet. Ik heb de ramen geschilderd, heb het lokaal in verschillende hoeken ingedeeld, etiketten gemaakt, nieuwe activiteiten voorbereid en we hebben samen een paar nieuwe dingen aan het lesprogramma toegevoegd. Zo heeft Cynthia van de week de verbandkoffer gedemonstreerd, hebben we samen versjes en rijmpjes gelezen en hebben we het thema ‘weer’ uitbereid.
Cynthia bedankte me nog dat ik haar liet realiseren wat ze allemaal heeft en dat ze nu meer speelgoed wil gaan gebruiken. Dat klinkt goed, hopelijk blijft ze dat ook doen als ik weg ben.

Het communiceren met de kinderen gaat steeds beter, ik gebruik veel gebaren die ze vaak wel begrijpen en sommigen kunnen al redelijk Engels. Wel sta ik af en toe alleen op een groep van ongeveer 40 kinderen. Wat je dan al kan verwachten is dat ze mij lekker gaan uittesten. Niet al te makkelijk, 40 schreeuwende kinderen om je heen die niet willen luisteren. Ik heb uiteindelijk een paar kinderen in de hoek gezet en ze duidelijk gemaakt waarom ze daar staan. Dit greep ze wel aan, ze zijn gewend dat ze een tik krijgen en daarna verder kunnen spelen, maar dat een leidster je recht in de ogen aankijkt, zegt dat je moet luisteren en je daarna een tijdje in de hoek zet niet. Toen werden het verdrietige gezichtjes. Ik hoop dat mijn aanpak werkt en dat ik de andere leidsters kan laten zien dat slaan niet werkt.
Vorige week gingen ze ook erg ruw met de kinderen om. Er was een jongetje die met zijn hoofd ergens tegen aan was gevallen, het bloed stroomde eruit. In NL zal ik getwijfeld hebben om een ambulance te bellen, zo erg dat het was. Een van de leidsters trok hem aan zijn arm mee naar de WC en liet hem vervolgens daar gewoon tien minuten staan. Ik had hem even gerustgesteld en gelukkig ging het daarna wel weer maar wel heftig om te zien. Heb stiekem wel even een foto genomen.

Op de andere crèche gaat ook alles goed. Van de week met een jongetje apart gezeten en Engelse woorden geleerd. Hij zit daar net een paar maand maar hij is bijna zo oud dat hij naar de basisschool gaat. Hier in Kenton-On-Sea is het zo dat als je niet goed genoeg Engels kan dat je niet word toegelaten op school en dat betekend voor hem dat hij naar school moet in een van de townships. Ik hoop dat hij het gaat redden.

Dit weekend doen we niet zo veel, vanavond stappen en misschien morgen nog een verjaardagsfeest van een van de locals hier. Iedereen een fijn weekend en tot snel!

Liefs Mij